Απογευματινό μπάνιο με βάρκα

Κάποια απογεύματα του καλοκαιριού, ο ίδιος θείος έπαιζε τον ρόλο του οικογενειακού βαρκάρη. Φόρτωνε λοιπόν στη βάρκα του τα γυναικόπαιδα της οικογένειας και μας πήγαινε για μπάνιο.
Επειδή σε αυτές τις βόλτες υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι για τη θέση στο τιμόνι, εγώ δεν έκανα χρήση των ειδικών προνομίων που είχα στο πλευρό του θείου και κρατούσα μια διακριτική απόσταση. Εξάλλου, θεωρούσα ότι το εν λόγω δικαίωμα μου ανήκει πριγκηπικώ δικαίω… Έτσι απείχα.
Πηγαίναμε πάντα στην αμμόγλωσσα, μια προστατευμένη παραλία όπου ο κίνδυνος πνιγμού των παιδιών ελαχιστοποιούταν.

Αφού μας ξεφόρτωνε στην παραλία, ο θείος έφευγε μόνος του με τη βάρκα. Θα γυρνούσε να μας πάρει αργότερα. Κολυμπούσε ποτέ αυτός ο άνθρωπος; Ήξερε κολύμπι; Μυστήριο…

Εκεί τα πράγματα ακολουθούσαν την κανονική τους πορεία. Μπάνιο και πάλι μπάνιο, βουτιές από την προβλήτα, αναζήτηση μικρών κοχυλιών στην παραλία. Τότε τα κοχύλια, ήταν στην παραλία και δεν χρειαζόταν να μεταμφιεζόμαστε σε δύτες που με κίνδυνο της αναπνευστικής τους αρτιότητας καταβυθίζονται για να περισυλλέξουν κάτι ελάχιστο από τον βυθό, όπως κάνουμε τα τελευταία χρόνια. Τα κοχύλια ήταν κυρίως μικρές κοκόνες που μαζεύαμε με τις χούφτες και παπουτσάκια της βασίλισσας -ή αυτάκια της Αφροδίτης. Μας αρκούσαν.

Κάποια στιγμή ερχόταν η ώρα του φαγητού. Κεφτεδάκια, κεφτεδάκια, και κεφτεδάκια.Το βασικό όμως ήταν οι τηγανιτές πατάτες, κρύες και μαλακωμένες από τον εγκλεισμό τους στο τάπερ. Αυτή ,η γλυκιά αίσθηση της κρύας τηγανιτής πατάτας που έλειωνε στο στόμα, ήταν η γεύση των απογευματινών μπάνιων με βάρκα.