Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη (του ΣΥΡΙΖΑ)

Είχε στήσει την εικόνα του,ως έναν μεγάλο καθρέφτη και μας καλούσε να καθρεφτιστούμε σ’αυτόν,να ταυτιστούμε μαζί του.

Τα κατάφερε.

Πλήθος πολιτών αναγνώρισαν τον εαυτό τους σε αυτή την εικόνα του νέου και ωραίου και επιπλέον τίμιου και επαναστάτη και ταυτίστηκαν μαζί του.Ακόμη και αυτοί που αντιστεκόντουσαν σε αυτή τη σαγήνη της εικόνας,φλέρταραν πάντως με αυτή τη ναρκισσιστική δυνατότητα,με αυτή τη δυνατότητα του όλου,που αισθάνεται πλήρες,που δεν έχει ανάγκη από τίποτα άλλο

.Όμως περιορίστηκε μόνο σε αυτό.Σε αυτό το είδωλο,σε αυτή την αυταπάτη,αρνούμενος μέχρι τέλους να θεμελιώσει αυτή τη σχέση σε κάτι συμβολικό,που θα άντεχε τη δοκιμασία της πραγματικότητας.Το συμβολικό ως ο νόμος που έρχεται να μοιράσει αλλά και να διαχωρίσει,να θεσμίσει τη διαφορά,την έλλειψη.Να επεξεργαστεί αυτή τη σαγήνη της ολότητας του καθρέφτη,να εισάγει την πραγματικότητα.

Και όταν άρχισαν οι ρωγμές στον καθρέφτη,δεν υπήρχε τίποτα άλλο για να κρατηθούν οι θαμπωμένοι σύντροφοι,οπαδοί.Και έτσι άρχισε η κατάρρευση.Μαζί της και η εικόνα του ηγέτη.