Η συνάντηση

Και η συνάντηση, που με τόσο τρόμο περίμενα, δεν άργησε να συμβεί.

Γινόταν ένας γάμος στη γειτονιά και όλα τα παιδιά είχαμε μαζευτεί έξω από το σπίτι της νύφης,αδημονώντας να τη δούμε να βγαίνει στο κατώφλι,ντυμένη στ’ άσπρα,ήσυχη και γλυκειά,όπως ταίριαζε στην περίσταση και μ’ αυτό το χαμένο βλέμμα μιας αδιόρατης προσμονής.

Βέβαια,εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να γνωρίζω ακόμα το τραγούδι του Σαββόπουλου για «τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο».Ούτε και το ότι «κάποια μέρα σαν χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά,τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι αυτά…»΄Ετσι,τίποτα δεν ερχόταν να σκιάσει αυτή την απόλυτη ευτυχία που αισθανόμουν,προβάλλοντας στο πρόσωπο της νύφης την ευτυχία του μέλλοντός μου.

Κι εκεί λοιπόν που περιμέναμε παραδομένα στην έκσταση της στιγμής,ακούστηκε ξάφνου η φοβερή κραυγή : » Ο Ταρναρόμ»!…Με την άκρη του ματιού μου τον διακρίνω μισοκρυμμένο στη γωνία,είμαι αποκομμένη από τους υπόλοιπους,δεν έχω οδό διαφυγής, αρχίζω λοιπόν  να τρέχω ξετρελλαμένη προς το σπίτι μου.Και,ώ του δράματος,πέφτω σ’ ένα χαντάκι.Και,ώ του θαύματος,ποιός σκύβει να με σηκώσει από το χαντάκι;Εκείνος!…

Σιγά και προστατευτικά με κρατάει στην αγκαλιά του και με πηγαίνει στο σπίτι μου.Ο απόλυτος τρόμος!Σιωπηλός και χωρίς πρόσωπο.Ως πτώμα παραδίδομαι από εκείνον στα χέρια της μητέρας,η οποία,δεν σταματάει,μετά την αναχώρησή του, να προφέρει εναντίον του ακατανόητες απειλές.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.Εκτός από το ότι είμαι στην αγκαλιά της και δεν έχω πλέον να φοβάμαι τίποτα.Ακόμη μία φορά σώθηκα.Ευτυχία.