Ψυχραιμία:το καλοκαίρι συνεχίζεται

Τα πρώτα σημάδια ότι η απειλή του φθινοπώρου πλανάται πάνω από το κεφάλι μας,τα ζήσαμε πριν λίγο καιρό στην άγρια δύση…Ένα ξαφνικό μπουρίνι που κράτησε δυο μέρες μας τρομοκράτησε.
Λες;Αυτό ήτανε;Πάει,τέλειωσε το Καλοκαίρι;

Ευτυχώς την τρίτη μέρα το καλοκαίρι επέστρεψε,εξασθενημένο ωστόσο από τα άγρια χτυπήματα της καταιγίδας.
Προς στιγμήν αναθαρρήσαμε.Παρ’ όλα αυτά,το τραύμα από τη βίαιη συνάντηση με κάτι που θύμιζε κρύο και σκοτάδι,μας είχε σημαδέψει.’Ετσι,αφήσαμε την άλλη όχθη και επιστρέψαμε στην πόλη.

(Σε ποιά πόλη;
Σε εκείνη,στην άλλη.)

Επιστρέψαμε ,τρόπος του λέγειν.
Στην πόλη,επίσης τρόπος του λέγειν.
Με το που φτάσαμε,το δισάκι μας και πάλι στον ώμο για τον δρόμο,για τον δρόμο.Στην προηγούμενη άλλη όχθη,αυτή τη φορά.

Το πράγμα αρχίζει να μπλέκει.Πόσες άλλες όχθες υπάρχουν τελικά;

Θα έλεγα άπειρες…
Ωστόσο,για μένα,μία είναι η άλλη όχθη και αυτή είναι στη δύση.Η δεύτερη,εξ υιοθεσίας αυτή,κρατάει κάτι από την καθαρότητα της επιλογής και από την ερημιά της άγονης γραμμής.
Εκεί επιτέλους πείστηκα πως το Καλοκαίρι τελείωσε.Ψυχρό βοριαδάκι το βράδυ,χωρίς ψάθινες ομπρέλλες οι παραλίες,κάτι Ολλανδοί τουρίστες έρημοι και μόνοι,τα φθινοπωρινά κρινάκια της άμμου σε πλήρη άνθιση,λίγο ακόμα και θα αντικρύζαμε με τρόμο τα πρώτα κυκλάμινα…

Στην άλλη πόλη λοιπόν,εκ νέου.

Εδώ,οποία έκπληξις,το καλοκαίρι δεν λέει να υποχωρήσει.Ματαίως όλοι εύχονται σε όλους «Καλό φθινόπωρο» -κάτι θα λέγαμε λιγότερο απειλητικό από εκείνο το παλιό «Καλό χειμώνα»-η ζέστη καγχάζει και μας κλείνει το μάτι.

Τι εφεύρεση πάντως κι αυτή,το Καλοκαίρι…Άλλοι τρέχουν πίσω από ηφαίστεια,άλλοι πίσω από ανεμοστρόβιλους,και εγώ πίσω από καλοκαιρινές θάλασσες;Επιστροφή στις ρίζες;Η θερμή μπανιέρα της αρχής;’Η αυτό που έλεγε κάπου η Ρόκς,η απόλαυση του να είσαι με το κεφάλι μέσα,μέσα στη θάλασσα;

Τα κεφάλια πάλι μέσα,λοιπόν,αλλά εγώ,ως άλλη μασκοφόρος κολυμβήτρια (…), θα κρατάω όσο μπορώ το κεφάλι μέσα στη θάλασσα,προσηλωμένη στον βυθό και στις δικές του ιστορίες.

Αυτά.Και καλό φθινόπωρο.