Wim Mertens:ένας φλαμανδός πρίγκηπας της μουσικής…

Μουσική πανδαισία προχθές το βράδυ στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής.

Ο φλαμανδός πρίγκηπας(πιστεύω ότι μπορεί επάξια να σταθεί δίπλα στις εξ ανάγκης πριγκήπισσες),Wim Mertens,ξεκίνησε το πρόγραμμά του με κομμάτια από το τελευταίο του άλμπουμ,«Zee versus Zed»,άγνωστα, αλλά εντελώς οικεία.

Η πρώτη μου γνωριμία με τον W.M. χρονολογείται από τη δεκαετία του 90,με το άλμπουμ του «La stratégie de la rupture».Ομολογώ πως ήταν ο τίτλος που με είχε οδηγήσει στο να αγοράσω το cd.Η μουσική του ήταν μια αποκάλυψη και η αίσθηση που αποκόμισα τελικά,ακούγοντάς τον,ήταν ότι μιλούσε για μια ασυνείδητη στρατηγική ρήξης κάποιου, για τον οποίον η ρήξη ήταν η βαθύτερη ουσία του.Αυτά,τότε…

Ο Wim Mertens παίζει πιάνο αλλά και τραγουδάει.Τραγουδάει σε μια άγνωστη,δική του γλώσσα,φτιαγμένη από σπαράγματα γνωστών γλωσσών,από ψελλίσματα,από ψιθύρους,από σιγοψιθυρίσματα.
Σαν να πρόκειται για μια γλώσσα αρχέγονη,πρωταρχική.Ή σαν ν΄ακούς ένα παιδί που ετοιμάζεται να μιλήσει και πειραματίζεται με ήχους και συλλαβές,αντλώντας από όλο το ρεπερτόριο της ανθρώπινης ομιλίας.

Στους τίτλους των συλλογών ή των κομματιών του χρησιμοποιεί τις γνωστές γλώσσες…Μερικές φορές περισσότερες γλώσσες μαζί,όπως π.χ.στο άλμπουμ του «The world tout court»,όπου η εναλλαγή των αγγλικών με τα γαλλικά,για έναν φλαμανδό αποκτά ένα ιδιαίτερο νόημα:τα γαλλικά επιβάλλονται ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του βελγικού κράτους,τα αγγλικά είναι η γραμμή άμυνας,η γραμμή Μαζινό.

Τότε,το 90, άκουγα τη μουσική του σαν έναν συγκρατημένο, αλλά συνεχή,επαναλαμβανόμενο λυγμό,ένα παράπονο που δεν είχε τέλος.Τώρα ήταν διαφορετικά.Τον είδα σε ένα άνοιγμα.Καταρχήν έχει ανοιχτεί σε άλλα όργανα:δύο βιολιά,μία βιόλα,ένα τσέλο,ένα κόντρα-μπάσο.Συνομιλεί με αυτά τα όργανα.Αυτά τα όργανα τον πλουτίζουν,του προσθέτουν,δεν τον περιορίζουν.Και αυτό που παλιά άκουγα σαν ένα λυγμό έχει γίνει ένας ήσυχος,σχεδόν χαρούμενος λυγμός,που σε αγκαλιάζει,που σε παρηγορεί,που σε συνδέει με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Μια μικρή γεύση από τη σημερινή δουλειά του W.M., που κατάφερα να βρω στο διαδίκτυο: